Monday, January 10, 2011

-අප්පච්චීගේ නඩු දවස-

"උසාවිය නිශ්ශබ්ද වෙනු!"මුලු සභාගර්භයම කැලඹුවෙ තෝල්ක තැනගෙ විධානය....නේක ගරු ගාම්භීර ආටෝප මැද්දෙන් ගරුතර විනිසුරුතුමා අසුන් ගත්තා...ඔන්න උසාවි වාරය ඇරඹුනා...කුඩු කාරයො, මිනී මැරුම් සැකකාරයො, වැරදි කාරයො වුනු රියදුරන් ඔය සේරම එකම ගැස්මෙන් එක හුස්මෙන් ඉන්නවා තමන්ගෙ නඩු වාරය එනකල්....මම හෙමිහිට ඇස් අස්සෙන් අප්පච්චි දිහා බැලුවා...එක එල්ලෙම විනිසුරුතුමා දිහාට ඒ ඇස් දෙක යොමු වෙලා...ඒත් සිතුවිලි බොහෝම දුර අනන්තයට ගිහින් තියනවා මම දැක්ක...අප්පච්චිගෙ තදින් පියවුණු දෙතොල් වල වැරට දෙකොපුල් හෙමිහිට වෙව්ලනවා මට පෙණුනා...."අප්පච්චි පවු" හිත ඇතුලෙ කොහෙදෝ තිබිලා එලියට පැන්න සිතිවිල්ලකින් මගෙ මුලු සියොලගම හිරි වැටිලා ගියා...
අප්පච්චි පළාතම පිළිගත්තු හොද නිලයක් හොබවන රජයේ නිලධාරියෙක්...අම්ම කියල තියන විදිහට අප්පච්චිගෙ රජයේ සේවය අක්කගේ උපන් අවුරුද්දත් ඉක්මවා අතීතයට යන තරම් පරණයි...එයා හරිම අවංක යුක්ති ගරුක රජයේ සේවකයෙක්...එයාට අයිති නැති සතයක් වත් අප්පච්චි ගෙදරට ගෙනාවා මට මතකයක් නෑ....ඒත් එයා එයාට පුලුවන් හැටියට හම්බ වෙන දෙයින් අපට ඉහ ගහල ආඩම්බරෙන් ඉන්න පුලුවන් සමාජ තලයක අපිව හැම තිස්සෙම තිබ්බා...ඔව් මට හොදට මතකයි...
දවස දවස ඉතිහාසෙට එකතු වෙද්දි අප්පච්චිත් හෙමි හෙමින් වියපත් වෙලා...අපට දැනුණෙම නෑ...එයා විශ්‍රාම ගන්න කාලෙත් ලං වෙලා....පැහුණු කෙස්සයි ටිකින් ටික රැලි වැටෙන හමයි මගේ අප්පච්චි ටිකෙන් ටික වියපත් වෙලා කියලා ඉදහිට අපට මතක කලා..
අවාසනාවක මහත! ඔන්න ඔහොම කාලෙ ගෙවිලා යද්දි යටගිය දවසක අප්පච්චි සේවය කල කන්තෝරුවෙ සේවකයන් කීප දෙනෙක්ට විරුද්ධව සේවාලාභියෙක් නඩුවක් ගොනු කරලා..ඉහලම පැලැන්තියේ උන්නු නිලරජවරු කීප දෙනෙක් තමා ඔය අවක්‍රියාවට සම්බන්ධ වෙලා තිබුණෙ...ඒ දාමයේ අන්තිමටම හිටිය නිර්දෝශීම පුරුක තමා අපෙ අප්පච්චි...කොහොමින් හරි නඩුව විභාග කරන කාලෙ වෙද්දි ඔය වරද හැබෑවට කරපු නිලධාරීන්ගෙන් කීපදෙනෙක්ම මේ ලෝකෙන් සමු අරන්...තවත් කීප දෙනෙක් සේවය නිමා කරලා...අන්තිමේ මොකුත්ම නොකරපු අප්පච්චි තමා විත්ති පාර්ශවය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින රජයේ නියෝජිතයා වුණේ....ඉතින් නඩුව ආරම්භ වුණු දවසෙ ඉදලම අප්පච්චි එක්ක තනි නොතනියට මම එනවා මේ උසාවියට..නඩුව හැමදාමත් වගේ කල් යනවා...අපි එනවා..නඩුව කල් යනවා...අන්තිමේ අපි දෙන්නා මේ ගමනට කියන්නෙ "නඩුව කල් ගිය දවස අහගන්න යනවා" කියලා...ඉදලා හිටලා නඩුව අහන දවසට නඩුකාර උන්නාන්සේ අප්පච්චිට බොහෝම සැරට කතා කරනවා...නේක විද ලිය කියවිලි ගේන්න කියලා දොස්මුරේ දානවා...ඉතින් ඔහොම වෙද්දි මගේ අහිංසක අප්පච්චි එකී මෙකී නොකී වගකිවයුත්තන්ගෙ කන්තෝරු ගානෙ රස්තියාදු වෙනවා...මේවා දකින හැමවාරෙකම මම අප්පච්චිට කියන්නෙ මම නම් රජයෙ නිලධාරිනියක් වෙන්නෙ නෑ නෑමයි කියලා...මට අප්පච්චි ගැන දුකයි...
ඉතින් ඊලග නඩු වාරෙත් එනවා...ආයෙමත් මගෙ අප්පච්චි මමයි උසාවි යනවා...ගේන්න කියන ලිපි ගොනුව ඉහල පෙලේ රහසිගත පාරකින් කන්තෝරුවෙන් චුත වෙලා ගිහින්...අප්පච්චි බොහොම බයාදු විදිහට නඩුකාර උන්නාන්සෙට කාරණා කියනවා...උත්තමයා බොහෝම උදහස් වෙලා කෑකොස්සන් ගහනවා...උන්නාන්සෙ කියන හැටියට නම් රජයේ සේවකයෙක් උනහම නීතිය දැනගන්න ඕනලු...උසාවිය ගැන හොදට දැන ගන්න ඕනලු....ඔය ගෝරනාඩු අස්සේ මගේ වියපත් අප්පච්චි බොහෝම අසරණ වෙනවා මට පෙනෙනවා...මගේ ඇස් දෙකට කදුලු එනවා....මගේ අප්පච්චි මට රජෙක්....නැගිටලා ගිහින් "ඔන්න ඔහෙ අපි යමු අප්පච්චි යන්න" කියල කියන්න මට හිතෙනවා.....ඒත් මේකලු නීතිය.
මට මතක විදිහට අප්පච්චි අපට කවදාවත් හොරාකාපු සල්ලි වලින් කන්න අදින්න දුන්නෙ නෑ...මටයි මගේ පවුලෙ අනික් හැමෝටමයි පුලුවන් තරමින් සැප දීලා හොදට උගන්නපු අප්පච්චි කාගෙදෝ කෑදර කමකට වන්දි ගෙවනවා....මේවා මට උහුලන්න බැරුව යනවා බලා ඉද්දි....මොකද පුංචි සංධියේ ඉදලම අප්පච්චි කියන්නෙ මට මහා පතාක යෝධයෙක්....මගෙ ලෝකෙ හැමවෙලාවෙම අප්පච්චිගෙ හෙවනැල්ලෙන් වැහිලා තිබුණු හන්දා මට මතකයි මගෙ හිසට එක අවුරැල්ලකින් වැහි පොදේකින් වත් හිරිහැරයක් වෙලා නෑ...එහෙව් අප්පච්චි මෙහෙම අපරාධ කාරයො දඩුවම් ලබන උසාවියෙ අසරණයෙක් වෙලා ඉද්දි මගෙ හිත වාවන්නෙ නෑ...අප්පච්චි ඒක දන්නවා...ඒකයි එයා මා දිහා බලන්නෙ නැතුව ඉන්නෙ...
අප්පච්චි කවදාකවත් වැට මායිමක ආරවුලකටවත් පොලිසියට උසාවියට ගිහින් තිබුණෙ නෑ.....එහෙව් අප්පච්චි කෝමෙයි උසාවිය ගැන දැනන් ඉන්නෙ..මට අනන්ත අප්‍රමාණ අවස්ථා වල හිතෙනවා....ඒත් නීතිය මෙහෙමලු....එහෙමයි අප්පච්චි මම කෝප ගන්න හැම වෙලාවෙම මට කිව්වෙ...
රජෙක් වගේ හයියට උන්නට සමහර ප්‍රශ්ණ වලදි අප්පච්චි හරියට පුංචි දරුවෙක් වගේ කලබල වෙනවා...
ඒ හන්දම අසනීපෙන් බෙහෙත් බිබී ඉන්න අප්පච්චි උසාවි දවසට තනියම එවන්න හිතදෙන්නෙ නෑ අපට...
ඒ හන්දා තමා අප්පච්චිගෙ තනි නොතනියට හැමදාම අම්මා මාව එවන්නෙ....මට මතකයි මම පුංචි සන්ධියේ අප්පච්චි මාව සුලැගිල්ලෙන් අල්ලන් ඉස්කෝලෙට ගිහින් අරිනවා...උසස් පෙල පන්තියෙදිත් එදා වගේම මගෙ ආරක්ශකයා අප්පච්චි...පන්තිය ඉවර වෙනකල් පැයද දෙකද පැය පහද නොහිතා අප්පච්චි වාහනේ තියාගෙන මම එනකල් හිටියා....විශ්වවිද්‍යාලෙට ආව දවසෙත් මට මතකයි අප්පච්චි මම ඈතට යනකල් ගේට්ටුව ලග බලා උන්නෙ ඇහිපිල්ලම් නොගහා...එහෙව් අප්පච්චිගෙ ආරකශකයා වෙන්න මට මේ උසාවි බිමේදි සිද්ධ වෙලා...අප්පච්චි අසරණ වෙලා...මට එහෙම හිතෙනවා.....එදා වගේම අප්පච්චි තමා මගෙ අභිමානය...ඒත් විශ්‍රාම ගන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි අප්පච්චිට එන්න සිද්ධ වුණු මේ ගමන හන්දා එයාගෙ හිතේ කාලයක් තිස්සෙ ගොඩ නැගුණු අභිමානයට හානියක් වෙලා වගේ කියලා මට හිතුණා....වෙනදා වගේ නෑ නඩු දවස ලග එද්දි අප්පච්චි කල්පනා කරනවා වැඩියි...තරහත් යනවා...අප්පච්චි පව්...

"මෙම නඩුව .................... දිනය දක්වා කල් තබමි" යන හඩින් මගෙ කල්පනා ලෝකෙ ගැස්සිලා ගිහින් බිදුණා....විනිසුරු තීන්දුව අරන් රතුවුණ විඩාපත් මූණෙන් ඇවිදන් ආව අප්පච්චි හෙමිහිට මගෙ දිහා නොබලා වාඩිවුණා.....මම අප්පච්චි දිහා එක පාරම බැලුවා...හොරාට මා දිහා බලපු අප්පච්චි ඈත බලා ගත්තා....
කාලන්තරයක් තිස්සෙ අප්පච්චි ආසාවෙන් ගොඩ නගාපු අභිමානය තමා මම....එයාගෙ හැබෑ වෙච්චි හීනෙ තමා මම....ඉතින් මේ නඩු හන්දා මාව මේ උසාවියට ගෙන්නන් එන්න වෙන එකට අප්පච්චි දුක් වෙනවා...එයා හිතනවා මම ඒ ගැන අමනාපයි කියලා...

ඉස්සර පුංචි කාලෙ මගේ අතින් සෙල්ලම් බඩුවක් කැඩුණාම මම දුවන් යනවා අප්පච්චි ලගට....අම්මා කෑ ගහනවට බයේ...මාව ඔඩොක්කුවට අරන් අප්පච්චි මගෙ කදුලු පිහදාල කියනවා "කමක් නෑ මගෙ දෝණි ඕක හරිම පොඩි දෙයක්නෙ කියලා"...එහෙම කිව්ව අප්පච්චි උසස් පෙල පලවෙනි පාර ප්‍රථිපලේ බලලත් ඔහොමම කියලා මගෙ ඔලුව අත ගෑව මට මතක් වුණා... මම හෙමිහිට අප්පච්චිගෙ අතින් අල්ල ගත්තා...."හිතන්න එපා අප්පච්චි...උසාවි එන එක මට ලැජ්ජාවක් නෑ" කියන්න මට ඕනි වුණා....ඒත් හිතේ දුකට ඒ වචන පිට වුණේ නෑ....
අප්පච්චි මට මතක කාලෙ ඉදලා මගේ ආරක්ෂකයා...ඉතින් අප්පච්චිගේ හෙවණැල්ලෙන් හෙවණ ගත්තු මම මගෙ අප්පච්චිට තනි හයියට මේ ලෝකෙ ඕනම තැනකට යන්න එනවා....අප්පච්චි මගේ පණ..මම හිතුවා....

ඔන්න නඩු වාරෙ ඉවරයි....වෙනදා වගේම සෙනග එක්ක එලියට ආව අප්පච්චියි මායි පාර දිගේ ඇවිදන් ආවා....හිතේ හිර වෙලා තිබුණු දුකටයි තරහටයි මම අතොරක් නැතුව රජයේ සේවයට බණිනවා....උසාවියට නීතියට බනිනවා....අප්පච්චි සද්දයක් නෑ...මම අප්පච්චි දිහා බැලුවා....ඒ ඇස් වල කදුලු....මොනාදෝ කියා ගන්න බැරුව එයා හිර වෙලා....කොහොමත් කතාවට බර මම කිව්ව "අප්පච්චි මොනා කිව්වත් මම නම් මේ රටට අප්පච්චි වගෙ වැඩ කරන්නෙ නෑ....මොන තරම් අවංක වුනත් අන්තිමේ ඔය ටික තමා" කියලා....ගමන නතර කල අප්පච්චි මගෙ දිහා බලලා මෙහෙම කිව්වා..." අන්තිමේ ලැබෙන දේ මොනා වුණත් මේ රටෙන් ඉගන ගත්තු දෙයින් මේ රටට වැඩ කරන්න ඕන...හොද හරි නරක හරි ලැබෙන එක තමා ලෝක ධර්මය" අප්පච්චි කිව්ව දෙයින් මම නිරුත්තර වුණා....අප්පච්චී මම නුඹව අදහමි..නුඹේ ජීවන දර්ශනය අදහමි....ඒත් නොකල වරදට නුඹ වැනි උත්තරීතර පුරවැසියෙක් උසාවි බිමේ අසරණ කරන නීතිය සාධාරණ බව නොඅදහමි....මම මෙසේ දොස් තබද්දීත් අප්පච්චී නුඹ නිරාමිස සිතින් ඊලග නඩු දිනයටත් උසාවි එන බව මම දනිමි....එදාටත් අප්පච්චී අසලින් අප්පච්චීගේ වාරුවට මේ මග දිගේම ඒමට මම සිතාගතිමි...නඩු වාරය එසේ නිම විය....

6 comments:

  1. අප්පච්චි කියපු කතාව හරි! මිනිස්සු මොනදේ කීවත් අපි මේ රටට වැඩ කරන්න ඕනේ!

    ReplyDelete
  2. බස් එකෙනුයි බ්ලොග් එක දැක්කේ.. එල එල

    ReplyDelete
  3. ස්තූතියි දෙන්නටම මම මෙහෙට අලුත්... :)

    ReplyDelete
  4. ගොඩක් සංවේදීයි... ඒ වගේම ලස්සනයි...

    බ්ලොග් අවාශයට සැදරයෙන් පිළිගන්නවා....!!

    දිගටම ලියමූ...

    ​ජය වේවා...!!

    ReplyDelete
  5. එන්න පාර කියල දුන්නට ගොඩක් ස්තුතියි ඔයාට...මුල ඉදලම එන්න එන්න කිව්වෙ ඔයානෙ මට..

    ReplyDelete